WYSZKOLENIE BOJOWE SAMURAJA, cz.2
Michał Śliwka
KU-JUTSU, sztuka łuku
Sztuka łuku to kolejna, otoczona niemal religijną czcią, umiejętność stanu samurajskiego. Wynikało to z więzi, podobnie jak w przypadku sztuki miecza ( kenjutsu) z japońską religią SHINTO. Często także w shintoistycznych klasztorach sztuka ta była praktykowana. W sensie filozoficznym sam łuk i strzały uważane były za broń świętą, człowiek zaś odgrywał role drugorzędną. Łuki turniejowe różniły się znacznie długością od bojowych, szczególnie pieszego samuraja.
BA-JUTSU,
sztuka jazdy konnej
Umiejętność ta była jak gdyby przedłużeniem sztuki łuku, miecza i włóczni w czasie jazdy konnej. Ponieważ istotą wyszkolenia samuraja była umiejętność posługiwania się broniami - pod tym katem prowadzone było wyszkolenie w zakresie jazdy konnej. Podstawą więc tej umiejętności było takie prowadzenie konia, aby wolne ręce mogły używać miecza, łuku bądź włóczni. W zakresie posługiwania się łukiem wyróżniano dwie umiejętności: strzelanie w czasie jazdy do celu ruchomego i nieruchomego.
SUEI
– JUTSU, sztuka pływania
Ta specyficzna umiejętność polegała na nauce pływania w zbroi i z uzbrojeniem. Poszczególne szkoły (ryu) tego systemu specjalizowały się w różnych odłamach pływania. Szkoła KOBORI uczyła w trakcie pływania także strzelania z łuku, szkoła SUIT uczyła skoków do wody o głębokości 1metra z dużych wysokości, szkoła SHINDEN nauczała pływania i nurkowania ze związanymi rękami i nogami, a szkoła MUKAI walki w wodzie z przeciwnikiem, stąd nazywana była „ wodna szkoła Jujutsu”.
Te podstawowe umiejętności wojenne samurajskiego wyszkolenia ( kenjutsu, naginatajutsu, jujutsu, kyujutsu, bajutsu, sueijutsu ) tworzyły BU-JUTSU ( sztuki wojenne). Dziś są one nazywane Bu-do ( wojenna droga), zatraciły one bowiem, poza jujutsu, wojskowy charakter i są dziś częścią kultury fizycznej.
Pamiętać należy, iż pojecie budo do końca XIX wieku oznaczało w Japonii wyłącznie samurajskie sztuki wojenne. Dopiero w XX wieku włączono do japońskiego budo okinawską sztukę karate. Podobnie rzecz się miała z kobudo ( władanie broniami); do XX wieku, do czasu włączenia okinawskiego kobudo, oznaczało ono umiejętność władania broniami samurajskimi.